جنس شنگ از خانواده آستراسه (کاسنی) و طایفه لاکتوسه یا شیکوریا (Cichorieae) است. گستردگی وسیع گیاهان این جنس در مناطق مختلف باعث شده تا علاوه بر کاربردهای دارویی به صورت فراگیری به عنوان سبزی خوراکی یا حتی علوفه دام کاربرد داشته باشند. از قسمت‌های مختلف این گیاهان در درمان دل درد و ناراحتی‌های گوارشی استفاده می‌شود، همچنین در طب سنتی ایران از شنگ به عنوان بند آورنده خونریزی و بهبوددهنده زخم در خونریزی‌های بینی، گوش، شش، گلو، روده، معده و پوست استفاده شده است. کاهش پراکسیداسیون لیپیدها، کاهش چربی خون، اثرات آنتی‌اکسیدانی، آنتی‌لوکمیک، آنتی‌باکتریال، و اثردرمانی بر بیماری التهابی روده از جمله اثرات فارماکولوژیک مطالعه شده بر گیاهان این جنس است. ترکیبات شناسایی شده در گیاهان مختلف این جنس از دسته فلاونوئیدها، ترپن‌ها، ساپونین‌ها، بی‌بنزیل و هیدرو‌ایزوکومارین، ترکیبات فنلی، و استرول‌ها هستند که بسیاری از آنها در طی مطالعات کموتاکسونومیک این گیاهان شناسایی شده‌اند. برخی از گیاهان جنس شنگ با دارا بودن اثر آنتی‌اکسیدانی قوی از آسیب التهابی به بافت‌ها جلوگیری کرده و دربرخی غلظت‌ها مانع تخریب DNA می‌شوند.