سال 12، شماره 46 - ( 3-1392 )                   سال 12 شماره 46 صفحات 84-78 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- گروه بهداشت و کنترل کیفی مواد غذایی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران
2- گروه بهداشت و کنترل کیفی مواد غذایی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران ، aakhond@ut.ac.ir
3- گروه میکروبیولوژی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران
4- دانشگاه شهرکرد
5- دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران
چکیده:   (6461 مشاهده)
مقدمه: مصرف غذاهای دریایی آلوده به ویبریوپاراهمولیتیکوس می‌تواند سبب ایجاد گاستروآنتریت در انسان شود. توکسین همولیزین مستقیم مقاوم به حرارت از عوامل حدت ارگانیسم بوده و نقش مهمی در بیماریزایی دارد. هدف: هدف از مطالعه بررسی اثرات اسانس آویشن شیرازی و اسید استیک روی میزان تولید توکسین همولیزین مقاوم به حرارت توسط باکتری ویبریوپاراهمولیتیکوس در غلظت‌های تحت بازدارنده این ترکیبات بود. روش بررسی: تولید توکسین باکتری در 5 غلظت اسانس آویشن شیرازی (صفر، 005/0، 015/0، 03/0، 045/0 درصد)، 3 سطح pH (5/7، 5/6 و 5/5) حاصل از اسید استیک و سه درجه حرارت نگهداری (35، 25 و 8 درجه سانتی‌گراد) در محیط کشت آبگوشت قلب و مغز مورد بررسی قرار گرفت و پس از ایجاد کدورت در محیط، تعداد باکتری‌ها شمارش شد و توکسین توسط کیت KAP-Rpla اندازه‌گیری شد. نتایج: تیترتوکسین تولیدی در 5/7 pH= و دمای 35 درجه در حالت صفر اسانس آویشن شیرازی 1/256 بود، در حالی‌که این میزان در شرایط مشابه در حالت 015/0 درصد اسانس برابر با 1/32 بود. همچنین تیترتوکسین در دمای 25 درجه و 5/6 pH= برابر با 1/256 بود در صورتی‌که این میزان با شرایط یکسان در حالت 015/0 درصد اسانس آویشن شیرازی 1/8 بود. نتیجه‌گیری: اسانس آویشن شیرازی به همراه pH ها و دماهای مختلف نگهداری بر میزان تولید توکسین همولیزین مستقیم مقاوم به حرارت (TDH) توسط باکتری اثر کاهشی دارند. پیشنهاد می‌شود این مطالعه در مدل غذایی نیز مورد بررسی قرار گیرد تا در صورت مثبت بودن اثرات آن بتوان از این ترکیبات به عنوان نگهدارنده مناسب جهت پیشگیری از بیماریزایی ویبریوپاراهمولیتیکوس استفاده کرد.
متن کامل [PDF 210 kb]   (2151 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشی | موضوع مقاله: فارماكوگنوزی و فارماسيوتيكس
دریافت: 1391/8/27 | پذیرش: 1392/2/16 | انتشار: 1392/4/31

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.