سال 4، شماره 15 - ( 6-1384 )                   سال 4 شماره 15 صفحات 65-59 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- استاد، گروه فارماکودینامی و سم‌شناسی، دانشکده داروسازی و مرکز تحقیقات علوم دارویی پژوهشکده بوعلی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد ، hosseinzadehh@mums.ac.ir
2- دانشیار، گروه بیوتکنولوژی و فارماکوگنوزی، مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی علوم دارویی و دانشکده داروسازی مشهد
3- داروساز
چکیده:   (5660 مشاهده)
مقدمه: تحقیقات فراوانی اثر ضدسرطانی کلاله زعفران را نشان داده است. هدف: هدف از این مطالعه بررسی سمیت و اثر ضدتوموری عصاره‌های خیسانده الکلی کلاله و گلبرک زعفران به روش‌های ساده میگوی آب شور و سنجش دیسک سیب‌زمینی با میکروب اگروباکتریوم تومه فشنز بود. روش بررسی: برای بررسی فعالیت ضدباکتری اگروباکتریوم تومه فشنز توسط عصاره‌ها آزمون MIC به روش میکروپلیت انجام گرفت. در روش بررسی اثر ضد توموری، دیسک‌های سیب‌زمینی با قطر مشخص زیر هود لامینار به آگار 5/1 درصد منتقل شد. 50 میکرولیتر از مخلوط سوسپانسیون اگروباکتریوم و محلول عصاره‌های کلاله و گلبرگ زعفران به روی دیسک‌های سیب‌زمینی قرار داده شده در پلیت تلقیح شد. پلیت‌ها در دمای 25 درجه سانتی‌گراد و به مدت 21 روز انکوبه شد تا تومورهای حاصل بر روی دیسک‌ها شمارش شود. در روش میگوی آب شور برای باز کردن تخم‌های میگو محیط مناسب آب دریای مصنوعی تهیه و شرایط لازم برای باز کردن تخم‌ها فراهم شد. پس از انجام آزمون به روش استاندارد با توجه به تعداد مرگ و میر میگوها غلظت‌های مناسب ثانویه نیز تهیه و نتایج بررسی شد. یافته‌ها: عصاره گلبرگ در غلظت‌های mg/ml 16-1 خاصیت ضدباکتری بر علیه اگروباکتریوم تومه فشنز نداشت و MIC عصاره کلاله mg/ml 10 محاسبه شد. IC50 به دست آمده در مهار رشد تومورهای ناشی از اگروباکتریوم تومه فشنز برای عصاره کلاله mg/ml 3/5 و عصاره گلبرگ mg/ml8/10 تعیین شد. LC50 عصاره‌های الکلی کلاله و گلبرگ در روش میگوی آب شور به ترتیب ppm 7/1678 و ppm 8/1356 به دست آمد. نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که کلاله توانایی بیشتر در مهار رشد توموری نسبت به گلبرگ دارا می‌باشد و کلاله دارای سمیت کمتری نسبت به گلبرگ است.
متن کامل [PDF 317 kb]   (2415 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشی | موضوع مقاله: فارماكولوژی و سم شناسی
دریافت: 1382/11/14 | پذیرش: 1384/2/4 | انتشار: 1384/6/31

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.