سال 4، شماره 15 - ( 6-1384 )                   سال 4 شماره 15 صفحات 42-33 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- کارشناس ارشد مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تهران ، mpakgphar@razi.tums.ac.ir
2- کارشناس ارشد مامایی
3- دانشیار، گروه فارماکوگنوزی، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی تهران
4- کارشناس ارشد آمار حیاتی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تهران
5- دانشیار، بیمارستان روزبه، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران
چکیده:   (6817 مشاهده)
مقدمه: سندرم پیش از قاعدگی ظهور دوره‌ای یک یا چند علامت از مجموعه بزرگی از علایم، درست قبل از قاعدگی است که به درجاتی سبب به هم خوردن روش زندگی فرد و فعالیت‌های وی می‌شود و به دنبال آن دوره‌ای فاقد هرگونه علامت پدید می‌آید. گل راعی با نام علمی Hypericum perforatum L. یکی از گیاهان دارویی است که به صورت سنتی در تخفیف علایم سندرم قبل از قاعدگی استفاده شده است. به همین دلیل انجام کارآزمایی‌های بالینی برای تعیین تاثیر آن ضرورت دارد. هدف: در این مطالعه اثر قطره خوراکی هایپیران و مقایسه آن با دارونما در بهبود علایم سندرم پیش از قاعدگی مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی دوسوکور است که بر روی 70 نفر از دانشجویان دانشگاه تهران که مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی بودند، انجام شد. شرکت‌کنندگان برای دو سیکل متوالی فرم ثبت وضعیت روزانه آینده‌نگر را تکمیل کردند و پس از تایید سلامت جسمی و روانی به طور تصادفی به دو گروه 35 نفری تقسیم شدند و به مدت دو سیکل متوالی با 30 قطره هایپیران یا دارونما دوبار در روز، حداقل 7 روز قبل از قاعدگی تحت درمان قرار گرفتند. یافته‌ها: میزان کاهش شدت علایم سندرم پیش از قاعدگی بعد از مصرف هایپیران 45/46 درصد و در گروه دارونما 1/18 درصد می‌باشد و نتیجه آزمون t نشان می‌دهد که بین میزان کاهش شدت علایم بین دو گروه اختلاف معنی‌داری وجود دارد (000/0p=). نتیجه‌گیری: هایپیران در درمان سندرم پیش از قاعدگی موثر است، توصیه می‌شود دارو برای مدت حداقل 2 ماه در فاز لوتئال در درمان سندرم پیش از قاعدگی استفاده شود.
متن کامل [PDF 222 kb]   (2727 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشی | موضوع مقاله: داروسازی سنتی و طب سنتی
دریافت: 1383/10/22 | پذیرش: 1384/1/21 | انتشار: 1384/6/31

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.