مقدمه: گیاه شیرین‌بیان از خانواده لگومیناسه است. تعدادی از مواد موثره این گیاه شامل تری‌ترپن‌های ساپونینی، فلاونوییدها، چالکون‌ها و ایزوفلاون‌ها است. مهم‌ترین ماده موجود در گیاه شیرین بیان، اسید گلیسریزیک است. هدف: ارایه یک مقاله مروری از بررسی‌های انجام شده در زمینه اثرات ضد‌ویروسی گیاه شیرین‌بیان و ترکیب موثره آن گلیسیریزین بود. روش‌ بررسی: بررسی مقالات ارایه شده در مورد گیاه شیرین بیان با استفاده از پایگاه اطلاعاتی اینترنتی نظیر MEDLINE و در محدوده سال‌های 2005-1980 صورت گرفت. نتایج: عصاره‌های ریشه گیاه شیرین‌بیان در برابر طیف وسیعی از ویروس‌ها مانند هرپس سیمپلکس (HSV-1)، واریسلا زوستر ویروس (VZV)، سایتومگالوویروس (CMV)، ویروس هپاتیت A، B، C، ویروس آنفلوآنزا، سارس و ویروس تضعیف‌کننده سیستم ایمنی انسان (HIV-1)، اثر ضدویروسی فعالی را نشان داده است. به طوری که امروزه گلیسیریزیک اسید در درمان بیماران مبتلا به هپاتیت فعال مزمن استفاده می‌شود. به نظر می‌آید که این ماده از تکثیر ویروس‌ها جلوگیری به عمل می‌آورد و همچنین مسیر پیام‌رسانی داخل سلولی، بیان ژنی، نیتریک اکسید سینتاز القایی و تولید نیتریک اکسید را در ماکروفاژ تحت تاثیر قرار می‌دهد. نتیجه‌گیری: به نظر می‌آید که پژوهش‌های وسیع‌تر بالینی به منظور استفاده از این گیاه و ماده موثره آن یعنی گلیسیریزیک اسید، در درمان سایر عفونت‌های ویروسی لازم است.